Αναμεσα στο γέληο και το δάκρυ εκει σε συνάντησα εκει εμεινα μαζι σου κολλημένη 4 χρονια απο την ζωή μου. Δεν κάνω πίσω δεν κανω μπρος.... Μένω εδώ και περιμένω...

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗ

Εκείνο το καλοκαίρι η Μαριώ κάρφωνε κάθε βράδυ το βλέμμα της στον ουρανό.

Μέσα στο απέραντο σκοτεινο γαλάζιο του διάλεγε ένα αστέρι και το έκανε δικό της.

Εστηνε εκεί Πυργους και παλάτια μαγικά, κήπους λουλουδιασμενους. Πότιζε γλάστρες  και γιασεμιά σκάλιζε τριανταφυλλιές. Κάθε βράδυ ένα αστέρι έπαιρνε ζωή και  μυρωδιά, χρώματα και ήχους από τα γέληα και τα τραγούδια της Μαριώς.

Κάθε βράδυ τα αστέρια περιμεναν καρτερικά το βλέμμα της Μαριώς να τα διαλέξει και να τα ζωντανέψει.

Μα εκείνο το βράδυ το ξεχωριστο κι αλλιώτικο ένα αστέρι πεισματάρικο και λαμπερό είπε γκρινιάρικα και θυμωμένα στα άλλα.

«Δεν θέλω! Δεν θέλω σας λέω! Αρνουμαι να με διαλέξει η τρελλή. Αρνούμαι για ένα μόνο βράδυ να πάρω ζωή απ την ζωή της, γέληο από το γέληο της, χαρά απ την χαρά της. Σαν με διαλέξει εγώ θα σβήσω.»

Αυτά είπε το λαμπερό περήφανο αστέρι κι έλαμψε ακόμα πιο πολύ.

Η Μαριώ φάνηκε στο παραθύρι. Για μια ακόμη βραδυά σήκωσε τα μάτια της ψηλά. Χαμογέλασε στο φεγγάρι  λούστηκε με τις ακτίνες του, σήκωσε το χέρι της ψηλά και με το δάχτυλο τεντωμένο έδειξε….. ναι έδειξε  όπως έκανε κάθε βράδυ.

Με εκπληξη μεγαλη η Μαριώ είδφε το αστέρι εκείνης της βραδυάς να σβήνει. Λες και κάποιος να πάτησε έναδιακόπτη το αστέρι έσβησε σαν καμμένο λαμπιόνι.

Εκπληκτη η Μαριώ ανοιγόκλεισε τα μάτια της.

«Θα κλείσω τα μάτια για μια φορά κι αν τα ανοιξω είπε θα σε δώ»

 «Θα κλείσω τα μάτια μια φορά  κι αν τα ανοίξω θα είσαι εκει και θα με περιμένεις» είπε η Μαριώ στον τρελλό επαναστάτη.

Το αστέρι πεισματαρικο χάθηκε στα σκοτάδια του. Εμεινε άφωνο και σβηστο ακινητο και αλύγιστο στην σκληρή του αποφαση.

Πείσμα η Μαριώ, πείσμα το αστέρι.

Το πείσμα της Μαριώς έγινε κλάμμα γοερό.

«Αναψε να σε χαρώ» του φώναζε κλαίγοντας «άναψε να στήσω το σπιτικό μου»

Δεν με χωρά ο τόπος εδώ. Με πνίγουν οι τοίχοι με πνίγουν τα παράθυρα με πνίγουν οι κουρτίνες. Με πνιγουν  τα ντουλάπια, τα έπιπλα, οι μυρωδιές. Αναψε να σε χαρώ και ασε με να σε φτάσω. Με πονά το εδώ, με ξαποσταίνει το εκεί.

Κουράστηκα εδώ θέλω να έρθω εκεί.»

Το αστέρι σαν γνήσιος επαναστάτης αμετάκλητος στην απόφασή του. Σκοτεινό και πεισματάρικο. Ακουγε το κλάμμα της Μαριώς και αρνιόταν να κάνει πίσω.

«Το αστέρι του όχι και του μη» αυτό ήταν το όνομά του.

Και εκείνη την μαγική στιγμή το αστέρι με ανθρώπινη μιλιά ψυθίρισε στην Μαριώ.

«Αν θες να ανάψω για σένα, αν θες να σ αφήσω να έρθεις κοντά θα μάθεις δυο λέξεις που δεν τις γνωρίζεις

«ΟΧΙ» και «ΜΗ» θα μάθεις να λές ΟΧΙ σε ότι δεν θέλεις και  ΜΗ σε ότι σε πονά.

Η Μαριώ ακουσε τα λόγια του επαναστάτη με προσοχή. Αποκοιιμήθηκε στο πάτωμα πλάι στο παραθύρι μέχρι που ο ήλιος φώτισε το δωμάτιο.

«ΟΧΙ» είπε το πρωι σανν της ειπε ο κύρης «γυναίκα καφέ» κι αλλαξε πλευρό και συνέχισε να κοιμάται.

«ΟΧΙ?» ο κύρης έμεινε άφωνος να την κοιτά και έφυγε θυμωμένος.

«ΜΗ» είπε το βράδυ η Μαριώ σαν ο κύρης άπλωσε το πεινασμένο χέρι του με θράσσος στο στήθος της. ΚΙ εκεινος γύρισε πλευρό κι αποκοιμήθηκε θυμωμένος.

Η Μαριώ χαμογέλασε περήφανα έλεγε και ξανάλεγε δύο λέξεις σαν μωρό που μπαμπάλιζε….

ΟΧΙ ----- ΜΗ            ΜΗ------- ΟΧΙ

Και ξάφνου ένοιωσε λεύτερη στους τοίχους του σπιτιού.

Τα παράθυραν έγιναν μονοπάτια, τα ντουλάπια σεντούκια με θησαυρούς τα ταβάνια ουρανός.

Η Μαριώ ανέβηκε πάνω σε μια ξεχαρβαλωμένη καρέκλα και  με τα ακροδάχτυλα έφτασε το ταβάνι…..

ΖΗΤΩ!!!!  Εχω δικό  μου ουρανό δικό μου και τον φτάνω. Εχω σπιτικό που πατάει στην γής.

«ΜΗ  ΟΧΙ»    «ΟΧΙ  ΜΗ»

Η  Μαριώ γύρναγε λεύτερη μέσα στο σπιτικό της και έκανε σχέδια πως το άλλο πρωινό θα φύτευε γιασεμιά και τριανταφυλλιές στης αυλή της.

Στάθηκε εκεί στην άκρη στο παραθύρι έκλεισε πονηρά το μάτι στον λαμπερο επαναστάτη στο αστέρι του ΟΧΙ και του ΜΗ.

Ευχαριστώ του είπε. Ευχαριστώ που μου είπες το όνομα σου κι εμαθα δυο λέξεις άγνωστες.

Κυρά κι αφέντρα η Μαριώ αποκοιμήθηκε περήφανη και χαμογελαστή χαμένη στα χρωματιστά όνειρά της.

ΟΧΙ -  ΜΗ έλεγε και ξανάλεγε και χαιρόταν την ελευθερία της.

ΘΕΛΩ ΧΡΟΝΟ......

Θέλω χρόνο (παραπονο)
Θέλω τον χρόνο μου (παράκληση)
Θα βρώ τον χρόνο (υπόσχεση)

Και θα τοποθετώ εδώ για να μην τα κρατάω κρυμμένα, σε ντουλάπια τσάντες και συρτάρια όλα αυτά που καταπιάνομαι.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.....

Υ.Γ δημιούργησα σήμερα αυτο το ιστολόγιο (καλά δεν το λέω???) μα είμαι τοσο ασχετη που δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να το ξαναβρώ..... Γελάω !!!!


 

KAI EMEINA EΔΩ.............

Βήμα παραπέρα.... κολλημένη στις επιλογες μου στην μια και μοναδική μου επιλογή αυτη που άλλαξε την ζωη μου τον τροπο σκεψης μου την σταση μου σαν ανθρωπινη υποσταση........


Δεν παω πουθενα εδω θα μεινω με οποιο κοστος οποιο πονο οποια χαρα και οποια λύπη.

ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗ

Εκείνο το καλοκαίρι η Μαριώ κάρφωνε κάθε βράδυ το βλέμμα της στον ουρανό.

Μέσα στο απέραντο σκοτεινο γαλάζιο του διάλεγε ένα αστέρι και το έκανε δικό της.

Εστηνε εκεί Πυργους και παλάτια μαγικά, κήπους λουλουδιασμενους. Πότιζε γλάστρες  και γιασεμιά σκάλιζε τριανταφυλλιές. Κάθε βράδυ ένα αστέρι έπαιρνε ζωή και  μυρωδιά, χρώματα και ήχους από τα γέληα και τα τραγούδια της Μαριώς.

Κάθε βράδυ τα αστέρια περιμεναν καρτερικά το βλέμμα της Μαριώς να τα διαλέξει και να τα ζωντανέψει.

Μα εκείνο το βράδυ το ξεχωριστο κι αλλιώτικο ένα αστέρι πεισματάρικο και λαμπερό είπε γκρινιάρικα και θυμωμένα στα άλλα.

«Δεν θέλω! Δεν θέλω σας λέω! Αρνουμαι να με διαλέξει η τρελλή. Αρνούμαι για ένα μόνο βράδυ να πάρω ζωή απ την ζωή της, γέληο από το γέληο της, χαρά απ την χαρά της. Σαν με διαλέξει εγώ θα σβήσω.»

Αυτά είπε το λαμπερό περήφανο αστέρι κι έλαμψε ακόμα πιο πολύ.

Η Μαριώ φάνηκε στο παραθύρι. Για μια ακόμη βραδυά σήκωσε τα μάτια της ψηλά. Χαμογέλασε στο φεγγάρι  λούστηκε με τις ακτίνες του, σήκωσε το χέρι της ψηλά και με το δάχτυλο τεντωμένο έδειξε….. ναι έδειξε  όπως έκανε κάθε βράδυ.

Με εκπληξη μεγαλη η Μαριώ είδφε το αστέρι εκείνης της βραδυάς να σβήνει. Λες και κάποιος να πάτησε έναδιακόπτη το αστέρι έσβησε σαν καμμένο λαμπιόνι.

Εκπληκτη η Μαριώ ανοιγόκλεισε τα μάτια της.

«Θα κλείσω τα μάτια για μια φορά κι αν τα ανοιξω είπε θα σε δώ»

 «Θα κλείσω τα μάτια μια φορά  κι αν τα ανοίξω θα είσαι εκει και θα με περιμένεις» είπε η Μαριώ στον τρελλό επαναστάτη.

Το αστέρι πεισματαρικο χάθηκε στα σκοτάδια του. Εμεινε άφωνο και σβηστο ακινητο και αλύγιστο στην σκληρή του αποφαση.

Πείσμα η Μαριώ, πείσμα το αστέρι.

Το πείσμα της Μαριώς έγινε κλάμμα γοερό.

«Αναψε να σε χαρώ» του φώναζε κλαίγοντας «άναψε να στήσω το σπιτικό μου»

Δεν με χωρά ο τόπος εδώ. Με πνίγουν οι τοίχοι με πνίγουν τα παράθυρα με πνίγουν οι κουρτίνες. Με πνιγουν  τα ντουλάπια, τα έπιπλα, οι μυρωδιές. Αναψε να σε χαρώ και ασε με να σε φτάσω. Με πονά το εδώ, με ξαποσταίνει το εκεί.

Κουράστηκα εδώ θέλω να έρθω εκεί.»

Το αστέρι σαν γνήσιος επαναστάτης αμετάκλητος στην απόφασή του. Σκοτεινό και πεισματάρικο. Ακουγε το κλάμμα της Μαριώς και αρνιόταν να κάνει πίσω.

«Το αστέρι του όχι και του μη» αυτό ήταν το όνομά του.

Και εκείνη την μαγική στιγμή το αστέρι με ανθρώπινη μιλιά ψυθίρισε στην Μαριώ.

«Αν θες να ανάψω για σένα, αν θες να σ αφήσω να έρθεις κοντά θα μάθεις δυο λέξεις που δεν τις γνωρίζεις

«ΟΧΙ» και «ΜΗ» θα μάθεις να λές ΟΧΙ σε ότι δεν θέλεις και  ΜΗ σε ότι σε πονά.

Η Μαριώ ακουσε τα λόγια του επαναστάτη με προσοχή. Αποκοιιμήθηκε στο πάτωμα πλάι στο παραθύρι μέχρι που ο ήλιος φώτισε το δωμάτιο.

«ΟΧΙ» είπε το πρωι σανν της ειπε ο κύρης «γυναίκα καφέ» κι αλλαξε πλευρό και συνέχισε να κοιμάται.

«ΟΧΙ?» ο κύρης έμεινε άφωνος να την κοιτά και έφυγε θυμωμένος.

«ΜΗ» είπε το βράδυ η Μαριώ σαν ο κύρης άπλωσε το πεινασμένο χέρι του με θράσσος στο στήθος της. ΚΙ εκεινος γύρισε πλευρό κι αποκοιμήθηκε θυμωμένος.

Η Μαριώ χαμογέλασε περήφανα έλεγε και ξανάλεγε δύο λέξεις σαν μωρό που μπαμπάλιζε….

ΟΧΙ ----- ΜΗ            ΜΗ------- ΟΧΙ

Και ξάφνου ένοιωσε λεύτερη στους τοίχους του σπιτιού.

Τα παράθυραν έγιναν μονοπάτια, τα ντουλάπια σεντούκια με θησαυρούς τα ταβάνια ουρανός.

Η Μαριώ ανέβηκε πάνω σε μια ξεχαρβαλωμένη καρέκλα και  με τα ακροδάχτυλα έφτασε το ταβάνι…..

ΖΗΤΩ!!!!  Εχω δικό  μου ουρανό δικό μου και τον φτάνω. Εχω σπιτικό που πατάει στην γής.

«ΜΗ  ΟΧΙ»    «ΟΧΙ  ΜΗ»

Η  Μαριώ γύρναγε λεύτερη μέσα στο σπιτικό της και έκανε σχέδια πως το άλλο πρωινό θα φύτευε γιασεμιά και τριανταφυλλιές στης αυλή της.

Στάθηκε εκεί στην άκρη στο παραθύρι έκλεισε πονηρά το μάτι στον λαμπερο επαναστάτη στο αστέρι του ΟΧΙ και του ΜΗ.

Ευχαριστώ του είπε. Ευχαριστώ που μου είπες το όνομα σου κι εμαθα δυο λέξεις άγνωστες.

Κυρά κι αφέντρα η Μαριώ αποκοιμήθηκε περήφανη και χαμογελαστή χαμένη στα χρωματιστά όνειρά της.

ΟΧΙ -  ΜΗ έλεγε και ξανάλεγε και χαιρόταν την ελευθερία της.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ????

Ειδα τα μάτια σου μύρισα την μυρωδιά σου άγγιξα, γεύτηκα, άκουσα .... μα και τι δεν ακουσα...

Χώρεσα μέσα σε λίγες μέρες στο πολύτιμο κάπου ισως και στο απολυτο τιποτα.

Το μονο σιγουρο ειναι πως πέρασα τις εξετάσεις πως μπορω να ζω σαν ανθρωπος να νοιωθω, να ερωτευομαι, να χαιρομαι και ειμαι περήφανη για αυτό. Ειμαι περήφανη που τελικά παρέμεινα ανθρωπος.

Ξανά και ξανά και ολα στο πουθενα και στο τιποτα

Εμαθα να ζω μοναχη εμαθα να μην μοιραζομαι τις λυπες μα ουτε και τις χαρες.... Μπορεις να εισαι περηφανος για το δημιουργημά  σου. Τα καταφερες, τα καταφερνω να μπορω να συνεχιζω στα ιδια μονοπατια της μοναχικοτητας. Τωρα οι τοιχοι ειναι πολυ ψηλοι απιστευτα ψηλοι για να μην φτανει κανεις για να μην με βλεπει κανεις... 

Απιστευτο ξεχασα και να μιλω μα θα θυμηθω να γράφω να ζωγραφιζω να δημιουργω.

Δεν νοιωθω τιποτα ουτε θυμο ουτε θλιψη ενα μεγαλο τιποτα.

Το απολυτο ΤΙΠΟΤΑ.